Mijn eerste zwemles in het Nieuwe Diep...., door Mart Marbus
Het was 1987,
Ik was schipper op de patrouilleboot bij het MBK te Den Helder.
De boot was niet zo'n snelle boot maar een langzame kleine sleepboot van de Koninklijke Marine, de Malzwin.
De ligplaats voor deze boot was een noodsteiger, gemaakt van een werkvlot liggende aan twee ankers.
Het vlot lag naast de Moormanbrug haaks tegen het taluut ter hoogte van de toenmalige Oploopkantine.
De dag was gekomen dat we een nieuwe steiger kregen en het vlot moest worden terug gebracht naar de Rijkswerf.
Omdat wij in het bezit waren van de Malzwin, mochten wij dat klusje zelf klaren.
Ik was het vlot aan het klaren. Alle ankers moesten worden opgehaald en de krammen, waar de lijnen aan bevestigd waren, moesten worden verwijderd. De (ex) marine lezers onder ons kennen die krammen wel, maar ik zal voor de leken even proberen uit te leggen wat hoe zo'n kram eruit ziet. Het is een lange massief stalen stang van ongeveer 1,50 meter lang en heeft een diameter van ongeveer 2,5 centimeter.
Aan beide zijden is deze stang is een punt geslepen. De stang is in een U-vorm gebogen waarbij de punten even lang zijn. Deze krammen worden normaliter gebruikt bij stutten en schoren aan boord van schepen.
Deze krammen waren in het vlot gezet (met een voorhamer er in geslagen). Ik zag dat één van de krammen niet zo diep in het vlot zat, omdat ik de slijprand nog zag zitten. En dacht dat ik dat wel even zo met het handje eruit kon trekken. Na flink wat kracht te zetten en flink te trekken, een beetje wrikken, schoot het kreng los.
Omdat ik zoveel kracht had gezet en de kram plotseling het vlot verliet, kreeg ik als het ware een bron van ontspanning en werd met kram en al gelanceerd. Ik begon achteruit te lopen en zag hoe voor mij het vlot langer werd. Ik stond er bij stil dat het vlot niet langer kon zijn dan 20 meter. En de geschatte lengte die mij al was gepasseerd zat daar niet ver vandaan.
Toen ik geen grip meer onder mijn voeten had, realiseerde ik mij dat het niet echt lang meer kon duren en ik een nat pak zou hebben. En ja hoor ............ ...PLONS.
Na wat adem gesnak stond ik binnen enkele seconden weer op het vlot. En keek richting de Oploopkantine.
Ik had het gevoel dat er iemand naar mij had gekeken. Laten nou op de kant, op het moment dat ik de Stervende Zwaan aan het spelen was, twee bussen met gasten voor de Oploopkantine te zijn gestopt.
Zij hebben mijn voorstelling tot het einde bekeken en ik kreeg, bij het op adem komen, een staande ovatie.
Jeetje wat voelde ik me op dat moment ongelukkig.
Mart
( grinnik , grinnik.......de webmaster )
Het was 1987,
Ik was schipper op de patrouilleboot bij het MBK te Den Helder.
De boot was niet zo'n snelle boot maar een langzame kleine sleepboot van de Koninklijke Marine, de Malzwin.
De ligplaats voor deze boot was een noodsteiger, gemaakt van een werkvlot liggende aan twee ankers.
Het vlot lag naast de Moormanbrug haaks tegen het taluut ter hoogte van de toenmalige Oploopkantine.
De dag was gekomen dat we een nieuwe steiger kregen en het vlot moest worden terug gebracht naar de Rijkswerf.
Omdat wij in het bezit waren van de Malzwin, mochten wij dat klusje zelf klaren.
Ik was het vlot aan het klaren. Alle ankers moesten worden opgehaald en de krammen, waar de lijnen aan bevestigd waren, moesten worden verwijderd. De (ex) marine lezers onder ons kennen die krammen wel, maar ik zal voor de leken even proberen uit te leggen wat hoe zo'n kram eruit ziet. Het is een lange massief stalen stang van ongeveer 1,50 meter lang en heeft een diameter van ongeveer 2,5 centimeter.
Aan beide zijden is deze stang is een punt geslepen. De stang is in een U-vorm gebogen waarbij de punten even lang zijn. Deze krammen worden normaliter gebruikt bij stutten en schoren aan boord van schepen.
Deze krammen waren in het vlot gezet (met een voorhamer er in geslagen). Ik zag dat één van de krammen niet zo diep in het vlot zat, omdat ik de slijprand nog zag zitten. En dacht dat ik dat wel even zo met het handje eruit kon trekken. Na flink wat kracht te zetten en flink te trekken, een beetje wrikken, schoot het kreng los.
Omdat ik zoveel kracht had gezet en de kram plotseling het vlot verliet, kreeg ik als het ware een bron van ontspanning en werd met kram en al gelanceerd. Ik begon achteruit te lopen en zag hoe voor mij het vlot langer werd. Ik stond er bij stil dat het vlot niet langer kon zijn dan 20 meter. En de geschatte lengte die mij al was gepasseerd zat daar niet ver vandaan.
Toen ik geen grip meer onder mijn voeten had, realiseerde ik mij dat het niet echt lang meer kon duren en ik een nat pak zou hebben. En ja hoor ............ ...PLONS.
Na wat adem gesnak stond ik binnen enkele seconden weer op het vlot. En keek richting de Oploopkantine.
Ik had het gevoel dat er iemand naar mij had gekeken. Laten nou op de kant, op het moment dat ik de Stervende Zwaan aan het spelen was, twee bussen met gasten voor de Oploopkantine te zijn gestopt.
Zij hebben mijn voorstelling tot het einde bekeken en ik kreeg, bij het op adem komen, een staande ovatie.
Jeetje wat voelde ik me op dat moment ongelukkig.
Mart
( grinnik , grinnik.......de webmaster )