** Eerste Militaire Vorming ** 1951
Bladerend in het filmarchief van mijn herinneringen zíe ík me weer terug in de toenmalige Marinekazerne Hilversum. Ik was in november opgekomen en proefde het genoegen de winteropleiding te volgen. Ik weet nog dat de wínter 1951 / 52 heel vroeg in víel. Wéér voel ik de kou. De barak waarin ik was ondergebracht bezat slechts één potkachel die n.b. ín het vertrek van de korporaals stond, zodat een warme neus aan mij voorbij ging. Als je 's avonds, rillend van
de kou, onder je wit rode Marinedeken (zonder lakens) dook werd je de andere morgen wakker onder een ijsschots. De deken waaronder je lag was aan de
buitenzíjde stijf gevroren en volledig wít uítgeslagen. Theoretísch kon je 's morgens je deken naast je bed in de houding zetten.
Oh, er viel veel van het winterlandschop 'te genieten", vooral tíjdens het verplicht roeien op de met ijs bevroren koude en winderige Loosdrechtse plassen. Met zo'n man of twintíg in een sloep en ieder aan een roeispaan rukkend over en door de ijsschotsen. Zo nu en dan werd door de kwartiermeester het commando "Riemen op" gegeven en moesten wij de loodzware roeispanen loodrecht te boord zetten én vasthouden! Het was genieten geblazen want het ijskoude plassenwater liep dan verfrissend door je blauwwollen handschoenen je mouwen in en doorweekte je blauwe trui en overal, waardoor je binnen afzienbare tijd verschrompelde van de kou. Het commando 'Haal op...gelijk!" stond gelijk aan zigzaggen, want in rechte lijn hebben wij in deze extreme kou nimmer geroeid.
Het zat ons niet altijd mee in die kou.
Wíj, "Jongens van Jan de Wit' hadden een dag eerder de bekende pokkeninjectie ontvangen toen wij over de spekgladde plaatselijke stormbaan werden gejaagd. Net als ík hadden de meeste Jannen een roodblauw gekleurd en gezwollen bovenarm en vrijwel iedereen had, t.g.v. de injectie een aanzienlijke koorts. Het is dan niet opzienbarend dat, toen we over een beijzelde boomstam werden gejaagd, de een na de ander uitgleed en tussen de ijsschotsen in de sloot onder de boomstam belandde. Die avond lag vrijwel onze hele groep ( lees "Bak") voor een paar dagen lekker warm onder echte lakens en wollen dekens ín de zíekenboeg. De kampleídíng was woedend omtrent het gebeurde en de baksmeester ging op rapport bij de commandant.
Een aantal dagen verder kregen wij van een sergeant- konstabel onderricht in het dragen van gasmaskers. Iedereen moest zo'n ding over zíjn gezicht snoeren waarna wij door een bunkertje werden geleid waarín men traangas en rook had gespoten. De sergeant was een humorloze Amsterdammer wiens woordkeus "plat" werd weer gegeven zo sprak hij over "Straatgas" , waarmee hij strijdgas bedoelde. Menige boeren pummel onder ons had nog nooit van zo'n vreemd gas gehoord, derhalve misverstanden alom. Toen een van ons, ten gevolge van een snertmaaltijd die middag, abusievelíjk een duidelijk harde en ruikbare wind líet en een collega beleefd bij de sergeant informeerde onder welke categorie dit "Straatgas" moest worden gerangschikt, werd het een ogenblik stil. Hier na volgde ons bulderend gelach en het werd een dolle boel toen wij constateerden dat de sergeant rood aan liep. Bevend en met ingehouden woede werd de naam en stamboeknummer van de boosdoener door de sergeant genoteerd. Hij zou er méér van horen!
Geweer instructie!
Niet lang daarna gaf dezelfde sergeant ons geweer instructie. Na een uitvoeríge slaapverwekkende uítleg kreeg iedereen een vraag te beantwoorden. In een poging de gortdroge theorie een frisse wending te geven, vertelde een dienstmaatje aan de sergeant wat hij had opgestoken.
'Men richt de schietstok op de vijand; rukt vervolgens aan zíjn haantje; het schot goot af en onder luid gejuich van de menigte verlaat de kogel de loop.
Als de vijand zich voordien niet heeft gebukt is het een lul, want hij kon de afloop niet meer navertellen.!"
Terwijl wij huilden van het lachen knapte er iets bij de sergeant. Nadat de naam en het stamboeknummer van ons maatje was genoteerd, stapte de woedende sergeant de klas uit. De geweerinstructie werd later overgenomen door een ander, de sergeant hebben wij nooít meer gezien.
Een paar dagen later werd ik gerapporteerd. Ik zag een Lilliputter met drie gouden strepen en een platte pet op die, staande op z'n tenen, ijverig maar tevergeefs een filmposter op een mededelíngenbord probeerde te lezen. Mijn vriendelijk aanbod hem even op te tillen zodat hij alles kon lezen werd verontwaardigd van de hand gewezen. Het sergeantje, wiens wieg duidelíjk in de oost had gestaan, was zwaar beledigd en eiste met een hoog vocaal stemgeluid mijn naam en stamboeknummer. Hier zou ik meer van horen!
Weer stond ik "op Parade" bij de commandant. Na het vernernen van mijn wandaden kreeg ik de índruk dat hij míj het liefst ter plaatse wilde laten ophangen, dan wel op water en brood zetten! Maar hat viel allemaal mee. De commandant voorspelde mij weliswaar een criminele Marineloopbaan, maar mijn vergrijp honoreerde hij slechts met een dubbel portie strafexercitie.
Een dag later liet ik mij door mijn divisiechef ompraten om, in verband met de tekorten bij de Marine." tijdelijk" van diensfvak te veranderen. Ik wist toen niet dat met "tijdelijk" mijn gehele diensttijd werd bedoeld. Zo bleef ik zes jaar lang hofmeester (zonder vooruitzichten) met alle gevolgen.......
Wim Degen
Bladerend in het filmarchief van mijn herinneringen zíe ík me weer terug in de toenmalige Marinekazerne Hilversum. Ik was in november opgekomen en proefde het genoegen de winteropleiding te volgen. Ik weet nog dat de wínter 1951 / 52 heel vroeg in víel. Wéér voel ik de kou. De barak waarin ik was ondergebracht bezat slechts één potkachel die n.b. ín het vertrek van de korporaals stond, zodat een warme neus aan mij voorbij ging. Als je 's avonds, rillend van
de kou, onder je wit rode Marinedeken (zonder lakens) dook werd je de andere morgen wakker onder een ijsschots. De deken waaronder je lag was aan de
buitenzíjde stijf gevroren en volledig wít uítgeslagen. Theoretísch kon je 's morgens je deken naast je bed in de houding zetten.
Oh, er viel veel van het winterlandschop 'te genieten", vooral tíjdens het verplicht roeien op de met ijs bevroren koude en winderige Loosdrechtse plassen. Met zo'n man of twintíg in een sloep en ieder aan een roeispaan rukkend over en door de ijsschotsen. Zo nu en dan werd door de kwartiermeester het commando "Riemen op" gegeven en moesten wij de loodzware roeispanen loodrecht te boord zetten én vasthouden! Het was genieten geblazen want het ijskoude plassenwater liep dan verfrissend door je blauwwollen handschoenen je mouwen in en doorweekte je blauwe trui en overal, waardoor je binnen afzienbare tijd verschrompelde van de kou. Het commando 'Haal op...gelijk!" stond gelijk aan zigzaggen, want in rechte lijn hebben wij in deze extreme kou nimmer geroeid.
Het zat ons niet altijd mee in die kou.
Wíj, "Jongens van Jan de Wit' hadden een dag eerder de bekende pokkeninjectie ontvangen toen wij over de spekgladde plaatselijke stormbaan werden gejaagd. Net als ík hadden de meeste Jannen een roodblauw gekleurd en gezwollen bovenarm en vrijwel iedereen had, t.g.v. de injectie een aanzienlijke koorts. Het is dan niet opzienbarend dat, toen we over een beijzelde boomstam werden gejaagd, de een na de ander uitgleed en tussen de ijsschotsen in de sloot onder de boomstam belandde. Die avond lag vrijwel onze hele groep ( lees "Bak") voor een paar dagen lekker warm onder echte lakens en wollen dekens ín de zíekenboeg. De kampleídíng was woedend omtrent het gebeurde en de baksmeester ging op rapport bij de commandant.
Een aantal dagen verder kregen wij van een sergeant- konstabel onderricht in het dragen van gasmaskers. Iedereen moest zo'n ding over zíjn gezicht snoeren waarna wij door een bunkertje werden geleid waarín men traangas en rook had gespoten. De sergeant was een humorloze Amsterdammer wiens woordkeus "plat" werd weer gegeven zo sprak hij over "Straatgas" , waarmee hij strijdgas bedoelde. Menige boeren pummel onder ons had nog nooit van zo'n vreemd gas gehoord, derhalve misverstanden alom. Toen een van ons, ten gevolge van een snertmaaltijd die middag, abusievelíjk een duidelijk harde en ruikbare wind líet en een collega beleefd bij de sergeant informeerde onder welke categorie dit "Straatgas" moest worden gerangschikt, werd het een ogenblik stil. Hier na volgde ons bulderend gelach en het werd een dolle boel toen wij constateerden dat de sergeant rood aan liep. Bevend en met ingehouden woede werd de naam en stamboeknummer van de boosdoener door de sergeant genoteerd. Hij zou er méér van horen!
Geweer instructie!
Niet lang daarna gaf dezelfde sergeant ons geweer instructie. Na een uitvoeríge slaapverwekkende uítleg kreeg iedereen een vraag te beantwoorden. In een poging de gortdroge theorie een frisse wending te geven, vertelde een dienstmaatje aan de sergeant wat hij had opgestoken.
'Men richt de schietstok op de vijand; rukt vervolgens aan zíjn haantje; het schot goot af en onder luid gejuich van de menigte verlaat de kogel de loop.
Als de vijand zich voordien niet heeft gebukt is het een lul, want hij kon de afloop niet meer navertellen.!"
Terwijl wij huilden van het lachen knapte er iets bij de sergeant. Nadat de naam en het stamboeknummer van ons maatje was genoteerd, stapte de woedende sergeant de klas uit. De geweerinstructie werd later overgenomen door een ander, de sergeant hebben wij nooít meer gezien.
Een paar dagen later werd ik gerapporteerd. Ik zag een Lilliputter met drie gouden strepen en een platte pet op die, staande op z'n tenen, ijverig maar tevergeefs een filmposter op een mededelíngenbord probeerde te lezen. Mijn vriendelijk aanbod hem even op te tillen zodat hij alles kon lezen werd verontwaardigd van de hand gewezen. Het sergeantje, wiens wieg duidelíjk in de oost had gestaan, was zwaar beledigd en eiste met een hoog vocaal stemgeluid mijn naam en stamboeknummer. Hier zou ik meer van horen!
Weer stond ik "op Parade" bij de commandant. Na het vernernen van mijn wandaden kreeg ik de índruk dat hij míj het liefst ter plaatse wilde laten ophangen, dan wel op water en brood zetten! Maar hat viel allemaal mee. De commandant voorspelde mij weliswaar een criminele Marineloopbaan, maar mijn vergrijp honoreerde hij slechts met een dubbel portie strafexercitie.
Een dag later liet ik mij door mijn divisiechef ompraten om, in verband met de tekorten bij de Marine." tijdelijk" van diensfvak te veranderen. Ik wist toen niet dat met "tijdelijk" mijn gehele diensttijd werd bedoeld. Zo bleef ik zes jaar lang hofmeester (zonder vooruitzichten) met alle gevolgen.......
Wim Degen
Onze Jannen op de loopplank van Hr.Ms. Noord Braband
Ik krijg met regelmaat vragen via E-mail, betreffende een schilderij of over een foto ..... de meeste vragen gaan over een eventueel aanvullende tekst. Aangezien de geplaatste foto’s vaak niet uit mijn eigen collectie komen kan ik er weinig tekst aan toevoegen omdat ik er geen onzin bij wil vermelden. De meeste foto's zijn genummerd zodat alle reacties makkelijk zijn te traceren. Dus heeft u aanvullende informatie, laat het me dan even weten zodat ik het erbij kan plaatsen, of verkeerde informatie kan verwijderen.
Klik op betreffende matroos om verder te kunnen gaan....
EMV en Baksfoto's
|
Baksmeesters
|
Handboek EMV 61
|
EMV Belevenissen
|
EMV Film's
|
Iedere vrijdag was er DEFILÉ op het exercitieveld, ook met ouderdag. Bij het passeren van de guidevlag kwm het commande "hoofd.....rechts "waarop een ieder zijn hoofd naar rechts diende te draaien, m.u.v. de man of vrouw die rechts voorop liep, want die bepaalde de looprichting !